Een natuurgedicht, Guido Gezelle

Perels

 

Nog eer de blâren schieten,
    in ‘t hofbeluik
hoe geren zie ‘k uw’ sprieten,
    o perenstruik ;
hoe geren zie ‘k uw takken
    vol blommen staan,
vol perels, al in pakken
    eer ze opengaan!

En mochte ik maar, zoo even,
    door Gods beschik,
u, peretakken geven
    nen toovertik ;
‘t en zou geen pere krommen
    uw hout voortaan :
veel liever zie ‘k de blommen,
    eer ze opengaan.

‘k Zie geren, in de hoven,
    uw’ peren groot,
de zonne zitten stoven
    al rijp en rood ;
maar ‘k zie wel nog zoo geren
    uw blommen staan,
de perels van de peren,
    eer ze opengaan.

(Bron: Laatste verzen)