Zij was met haar knul.
Bevend zei ik:
“Mag ik een dezer dagen
de grendel van je deur opheffen,
je slot ontsluiten,
tussen je deurposten glijden,
en in je klamme vestibule
een hefboom planten?
Zij keek naar haar knul.
Toen naar mij:
“Raak mijn deurtje niet aan,”
zei ze.
“En pas op!
want er is al een kwade hond
binnen.”
Hugo Claus
Een jeugdig, ietwat baldadig verwoord liefdesgedichtje dat er naar deze Saint Amour-tijden toe wel bij mag. Een beetje gewaagd van taal? Of toch jong en inleefbaar, met het verlangen, de passie, het verbod, de zin, en de angst voor de liefdesconcurrentie die ieder vroeg of laat wel eens tegen het lijf loopt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten