I - Infelix Dido - Sofie Verdoodt

duizend keer voel ik zijn schip
over mijn lichaam varen
op de bodem haken mijn ogen
zich vast aan de kiel


zullen zijn mannen hem vragen
wat hun ruim bezwaart
wiens stem weergalmt
achter de planken?


mijn as zal zich met grond
van zijn thuisland mengen
elke steen die hij legt dekt mijn graf
de kuil die hij graaft is mijn mond


elk aan een andere kant van het water
zijn wij nog samen
achter die spiegel
kam ik nu mijn haren


hoezeer hij mij ook op laat drogen
nooit vergeet Aeneas
naar welke diepten
mijn lippen hem zogen


In haar humanioratijd op het SJC was Sofie al dichtend en toneelspelend in de weer. Stijlvol deed ze dat, aangemoedigd door Jeugd en Poëzie en een aantal dichtende vrienden. En ze is aan de weg blijven timmeren, stellen we met vreugde vast. Tijd voor een gesprek. Een of andere retorica-student 
regelt een van deze dagen een afspraak met haar. Met plezier zullen we haar verhaal lezen!