Ottilie laat van zich horen

Ottilie van achttien was vorig jaar zeventien en schreef toen deze korte, herkenbare gedichtjes.

Ik ben blij dat sommige mensen nog fluitketels hebben, al zijn die, vrees ik, ver de moderne wereld uit! Maar het fluiten van die fluitketel (zijn fluitende dingen niet per definitie mannelijk?) kan ook over iets veel breders gaan dan: het water is warm, gebruik het voor een kopje thee! Nee, het kan ook een alarmsignaal zijn. Er zijn heel veel verschillende redenen voor heel veelsoortige, dringende alarmsignalen in onze maatschappij en op dit ogenblik. Ik som maar niet op, maar ieder kiest best voor zichzelf. En doèt dan iets, bij voorkeur, onderneemt actie - zodat de fluitende fluitketel kalmeert en het het water niet gevaarlijk en lelijke brandwonden veroorzakend overkookt...


De fluitketel!

Hoe bedoelt u?

Nee, ik bedoel

de fluitketel!

Wel ja -

wat bedoelt u daarmee?

Dat hij fluit

de hele dag door

en geen mens die iets doet.

=====================

Het is

Alsof ik je

Al jaren ken

En dat is ook zo

Maar ik kende je niet

Niet echt

Ik kende je gezicht

Je stem

Je lach

Maar pas sinds kort

Ken ik ook je hart

Nog lang niet alle puzzelstukjes

Zijn gelegd

Maar de puzzel

Hoeft niet af te zijn

Om te weten

Wat er op staat

========================

Het plezier van het puzzelen ligt in het puzzelstukjes leggen en blij zijn iedere keer als verwarrende stukjes toch in mekaar blijken te passen. Een ingewikkelde puzzel die uiteindelijk helemaal af is en die sommigen dan, vastgelijmd en ingekaderd, aan de muur willen hangen om zonder meer naar te kijken - daar is toch geen ontdekkingspret meer aan? Leven blijven puzzelen, gelukkig, en de Engelsen mogen dan wel de uitdrukking kennen: "I am puzzled" - wat wil zeggen dat ze perplex staan.  
Dat kan negatief zijn, maar ook uitdagend als je daardoor een nieuwe stap in een nieuwe richting kan zetten.